Veel lezers weten waarschijnlijk wel, dat ik in  tegenstelling tot mijn collega’s  op de redactie geen ingenieur ben. Daardoor viel ik van de ene verbazing in de andere, toen ik meer dan 10 jaar geleden begon als medewerker van Ernst Krempelsauer. Eén onderwerp dat me meteen fascineerde, waren FPGA’s. Ontwikkelaars kunnen daarmee software-algoritmes met een druk op de knop in hardware gieten; zelfs een hele processor (of meerdere tegelijk) kan in zo’n slimme bouwsteen worden gebakken.

Na een decennium als elektronica-redacteur denk ik, dat de mogelijkheden van FPGA’s nog lang niet uitgeput zijn. Ik zou ze dan ook graag in nog meer (Elektor-)projecten willen zien. Misschien is het probleem , dat veel semiprofessionele ontwikkelaars nog niet helemaal op dreef zijn met VHDL of Verilog.

Een kaart zoals de XLR8 zou dat misschien kunnen veranderen. Deze Arduino-Uno-kloon is bijna volledig compatibel met het origineel; de meeste shields passen er op en hij kan worden geprogrammeerd met de bekende IDE. Alleen zit de ATmega328 er nou eens niet op als een normale silicium-chip, maar als softprocessor: hij is ingebakken in een FPGA. Dat lijkt natuurlijk met een kanon op een mug schieten, maar het is de bedoeling dat gevorderde gebruikers zelf extra controller-features kunnen gaan implementeren: bijvoorbeeld meer hardware-interfaces, drijvende komma-eenheden en dergelijke.

Mijn, veel meer ervaren, collega Clemens Valens vond de kaart trouwens ook erg interessant. Ik weet zeker dat we binnenkort één (of meer) exemplaren gaan bestellen…