Droogpieper

idee: Kees van der Geer

De achterliggende gedachte van deze schakeling is in wezen de eenvoud zelve: naarmate de aarde waarin de plant wortelt droger wordt, neemt de (elektrische) weerstand ervan toe. Meet op de een of andere manier deze weerstand; zodra die te groot wordt (dus de aarde in de pot te droog is) wordt alarm geslagen.

Dit idee is uitgewerkt in het schema van figuur 1. De schakeling bestaat in wezen uit de twee comparatoren uit een TLC3702. De eerste is als oscillator (astabiele multivibrator) geschakeld; bij de gegeven onderdelenwaarden bedraagt de periode ongeveer 2 seconden.

 
Figuur 1.
Via condensatoren C2 en C3 komen korte positief- en negatiefgaande pulsen op de inverterende ingang van de als ‘one-shot’ geschakelde tweede comparator terecht (C2 en R5 plus de beide elektroden fungeren in principe als differentiator).

Via de meer of minder vochtige aarde wordt een groter of kleiner deel van de puls via de beide elektroden naar massa afgeleid. Of anders uitgedrukt: naarmate de aarde in de pot droger wordt, komt een steeds minder verzwakte puls bij de tweede comparator aan.

De positiefgaande pulsen hebben verder geen effect, maar door de afwisselende positief- en negatiefgaande pulsen kan geen elektrolyse van de elektroden optreden – een voordeel van deze opzet.

Wanneer de negatiefgaande puls op de inverterende ingang van de tweede comparator groot genoeg is, zal de one-shot worden getriggerd en licht de LED gedurende ongeveer 100 ms op; tevens zal de buzzer een nadrukkelijke piep produceren. Dit zal zich blijven herhalen tot de dorstige plant weer water heeft gekregen.

Op zich is deze schakeling niet werkelijk opzienbarend; het aardige is echter dat hij bijzonder energiezuinig is. Zelfs wanneer LED en buzzer voortdurend elke paar seconden geactiveerd worden, zal de batterij (een 9V-blokje) maandenlang meegaan. Dat is een verdienste van het gebruikte IC en de bijzonder hoogohmige weerstanden.