Elektor heeft nooit aan zijn lezers verteld wat de functie van het editorial is waarmee ieder e-zine wordt geopend. Onder het motto ‘beter laat dan nooit’ zal ik het u uitleggen. Het principe van het editorial is het volgende: een zestal auteurs is aangewezen om het te schrijven (zoals ik nu doe). Ze wisselen elkaar af volgens een vast schema dat aan het begin van het jaar werd opgesteld, en halen, ieder op zijn eigen manier, inspiratie uit de stortvloed aan nieuws die dagelijks op ons afkomt. In harmonie met de stemming van de dag of met de persoonlijkheid van de redacteur van dienst ontstaat er een gedachtegang die wordt vastgelegd in een korte tekst zoals deze: het editorial, waarbij elektronica soms alleen als decor dienstdoet. 
Sommige editorials worden als ‘onschuldig’ ervaren, maar andere lokken veel reacties uit (ze zijn clickbait). De reacties volgen elkaar op, maar houden vaak geen verband met elkaar, waardoor reacties met tegengestelde polariteit elkaar als het ware opheffen. Zoals bij een getwiste kabel: geen interferenties en weinig overspraak. En door de afwezigheid van discussies ontbreekt iedere conclusie. De meerderheid blijft stil en dat is misschien nog wel het beste.  
 
Van de 2000 lettertekens die voor een editorial beschikbaar zijn heb ik er nu nog minder dan de helft over om tot mijn onderwerp te komen, dat overigens wel een relatie heeft met het voorgaande: de onafhankelijkheid die met name in de commentaren op deze editorials vaak aan de techniek, de wetenschap en nieuwe technologieën wordt toegekend. En dan in het bijzonder aan de elektronica en een belangrijk uitvloeisel hiervan: de virtuele communicatie via software, zoals deze wordt georkestreerd door Google, Apple, Facebook en Amazon.
Zijn ze onafhankelijk, deze Californische super-magneten en hun navolgers? Zij combineren hun onweerstaanbare technologie met alle mogelijke psychologische manipulatie-trucs om onze aandacht te vangen. Zoals vroeger de straatartiesten op het kermisterrein of later de televisiepresentatoren, vechten groepen programmeurs wereldwijd om de kostbare tijd tussen twee van onze muisklikken: het gaat om onze aandacht, verkregen door mentale beïnvloeding. 
Dit zijn geen beweringen van mij, als ouderwetse mopperaar, maar van Tristan Harris, 32 jaar, ex-productfilosoof  van Google en nu bekeerd tot ontwerp-ethicus. Hij stelt vragen vanuit zijn gezond verstand: Als de GAFA hun filosofen  inzetten, wordt het dan geen tijd om zuiniger met onze aandacht om te gaan, hun manipulaties te dwarsbomen en vooral jonge mensen te leren om hun sirenengezang te weerstaan?

[ Noot van de redactie: om te vermijden dat we uw aandacht te lang vasthouden, is het geven van commentaar bij wijze van uitzondering niet mogelijk ]