Deze polsslagsensor is ontwikkeld als mens-machine-interface. De robot krijgt daarmee de mogelijkheid op de hartslag van zijn menselijke gesprekspartner te reageren. Dankzij de digitale uitgang is deze schakeling natuurlijk ook op talloze andere manieren te gebruiken.
De eigenlijke polsslagsensor bestaat uit een gewone LDR (weerstand in het licht: circa 300 (; weerstand in het donker ca. 1 M() en een heldere LED (D1) die een lichtopbrengst van minstens 1000 mcd moet hebben. De LED schijnt door de vinger heen op de LDR. Telkens als het hart een 'golf' bloed door de vinger pompt, wordt die van binnen donkerder, waardoor er minder licht op de LDR valt. Dat is te meten en om te zetten in een elektrische puls...
Discussie (0 opmerking(en))