Moderne microcontrollers maken het mogelijk om een heleboel functionaliteit in een uiterst klein volume te stoppen – zaken waarvoor we vroeger een hele zak vol chips nodig hadden, kunnen nu probleemloos met één enkel IC’tje worden gerealiseerd. Natuurlijk moet zo’n microcontroller nog worden geprogrammeerd, en dat gebeurt meestal met behulp van een hogere programmeertaal. Maar dat brengt het nadeel met zich mee dat de ontwerper het contact kan verliezen met wat er eigenlijk in zo’n controller op poort- of transistorniveau gebeurt.