Bij het ontwerpen van de I2C-bus is men destijds uitgegaan van een maximale capaciteit van 400 pF. Dit houdt in dat bij een juiste opzet van de verbinding in theorie signaaltransport over enkele meters mogelijk is. Dat leek in eerste instantie meer dan voldoende, maar toch kwam al snel de wens om ook langere afstanden te overbruggen. Voor dat doel werd een `elektronische transformator' ontworpen in de vorm van een speciaal IC, de P82B715. Toepassing hiervan maakt de signalen een factor 10 laagohmiger, waarmee ook de maximale afstand met een factor 10 toeneemt. In mei `94 werd in Elektuur al een `I2C-verlenger' beschreven dat op dit driver-IC was gebaseerd.
Discussie (0 opmerking(en))