Radiokaart

Tegenwoordig kijken we al niet meer op van een wenskaart die een melodie voortbrengt. Hiervoor is, naast een hypermoderne microcontroller met melodiegeheugen, ook een in de wenskaart geïntegreerd batterijtje nodig. En juist dat laatste is waar onze voorvaderen hun tijd al ver vooruit waren. Al rond 1926 is een platte afstembare radio-ontvanger met vergelijkbare afmetingen geproduceerd. Deze ontvanger had echter helemaal geen batterij nodig!
Een dergelijke eenvoudige schakeling is natuurlijk ook met moderne middelen te realiseren. Om de schakeling zo compact mogelijk te maken wordt afgezien van een zenderafstemming. De meeste beluisteraars van de middengolf hebben al een sterke voorkeur voor een specifieke zender. Verdere benodigdheden zijn een hoofdtelefoon met hoge impedantie (1...2 kO) en een goede antenne in de vorm van een lange draad. De schakeling (zie schema) bestaat uit niets meer dan een spoel, een condensator en een diode. De spoel en de condensator vormen een op de gewenste zender afgestemde kring. De diode zorgt voor de demodulatie en de bedradingscapaciteit van de hoofdtelefoon vormt de afvlakcondensator.