Als je praat met mensen die elektronica repareren, hoor je altijd hetzelfde: de zondebok, de eerste verdachte, enzovoort, is steevast een defecte condensator. Sommige reparateurs vervangen zelfs eerst alle condensatoren voordat ze een apparaat voor het eerst inschakelen bij een heel lage voedingsspanning. Heel hoog in de BadCap Top-5 staat de elektrolytische condensator, vooral “bekerelco’s” in apparatuur die is geproduceerd tussen 1950 en 1975. Maar ook de tantaalelco’s uit ca. 1980-1995 staan slecht bekend. Net als de Bumblebees en Black Beauties, al hebben die tenminste (vaak) geen vloeibare inhoud.

Het hoeft niemand te verbazen dat na een jaar of veertig veronachtzamen en uitdrogen, terwijl zich smerige chemicaliën ontwikkelen in de beker een elektrolytische condensator opeens “uit zijn dak gaat” in 2016, tot grote schrik van beginnelingen. Zulke incidenten bezorgen ook de buizentechnologie een slechte naam. Er kan gewoon zoveel mis gaan met een ouderwetse bekerelco dat ze spontaan kunnen overlijden, zelfs als je ze gebruikt binnen hun veilige spanningsbereik. Je zult ermee moeten leven. De stank is vreselijk en die zul je niet snel vergeten.

Maar ook een gloednieuwe bekerelco kan spectaculair reageren als we de spanning verkeerdom aansluiten of als we er een te hoge spanning op zetten. In 1947 sloeg de schrik de arbeiders bij Daven Laboratories in Newark in de USA om het hart toen een elektrolytische condensator ontplofte, “de beker sloeg tegen het plafond met de snelheid van een kogel en de spiralen van folie en papier vlogen door de lucht in een grote rookwolk.” Er verscheen over deze gebeurtenis een klein artikeltje in Radio News magazine edition January 1947. De fotograaf van de redactie, Walter Steinhard, reproduceerde daarvoor de explosie met dezelfde onderdelen.

Want wat is elektronica zonder mooie plaatjes? Zo is het nog steeds. Probeer dit trouwens niet @ home.

Radio News werd van 1919 tot 1948 gepubliceerd in de Verenigde Staten.
Bron: RFcafe